کوچک ترین واحد معنایی (یا دستوری ) زبان است پس نمی توان آن را به واحد های معنایی کوچک تری تجزیه کرد . اما امکان تجزیه آن به واحد های آوایی کوچک تر وجود دارد .
با توجه به تعریف فوق چرا نقش نمای اضافه و صفت را یک تکواژ به شمار می آوریم ؟
زیرا این کسره در ترکیبات اضافی مفاهیمی چون مالکیت ( مثلا در «کتاب من » ) تعلق ( مثلا « در فکر من » ) و جنسیت ( مثلا در « جام طلا » ) شباهت ( مثلا در « قد سرو » ) و ... را به همراه دارد و در ترکیبات وصفی ( مثلا کتاب خواندنی ) یا ( در چوبی ) باعث ایجاد ارتباط میان صفت و موصوف می شود
به اطلاع همکاران عزیز می رساند از این به بعد اطلاعات گروه را از این وبلاگ دریافت نمایید.